Cinco horas nun tren

Chuvia, vapor e velocidade, William Turner

Algo pasa cos trens. Serán as vibracións. Será o ambiente. Será o son das rodas sobre a vía. Pero algo teñen. Viaxar en coche ou en avión non ten nada de especial, é demasiado común, unha estrada recta ou dúas horas de voo ao lado dun neno que chora. Sestas longas, cacahuetes, asentos incómodos e moito, moito aburrimento.

Pero os trens son diferentes. Nun tren o tempo pasa doutro xeito. Os minutos conxélanse nun clima de antigüidade, case de película. É como vivir nunha novela negra do século pasado, inundada de misterio e suspense. Cada pasaxeiro é sospeitoso dun crime inventado, e semella como se calquera deles se fose a achegar para intercambiar algún que outro asasinato. Tratos, apostas e whiskey dobre no vaso, fume de pipa e neve tras a ventá. Ninguén se decata de que todos os pasaxeiros do tren son os asasinos dun tempo que non avanza, que morreu, porque eles o mataron. E o tren, estático, flota na paisaxe cambiante que se ve pola xanela, unha paisaxe veloz na que as cores se mesturan, entrelazándose no vals do run-run das vías. Un microcosmos que avanza a unha velocidade ralentizada fronte ás présas do exterior. A sensación de vivir, por unhas poucas horas, noutra realidade, na maxia dese bolígrafo que cae ao chan do tren e que recorre, nunha fracción de segundo, centos de kilómetros sen nos decatar.

Cinco horas nun tren, semellan cinco vidas. E sexa nun asento habitual de Renfe ou no cubículo dun tren nocturno que parece viaxar a Hogwarts, a maxia non se perde. Quen sabe, será o ambiente, serán as vibracións. Pero algo pasa cos trens.